Η προσευχή του Πέτρους
Έλεος, κύριε, γι αυτούς που λυπούνται τον εαυτό τους και κρίνουν πως είναι καλοί και θεωρούν πως η ζωή τους φέρεται άδικα, επειδή δεν αξίζουν αυτό που τους συνέβη - γιατί αυτοί δεν θα καταφέρουν ποτέ να διεξαγάγουν τον Καλό Αγώνα. Κι έλεος γι αυτούς που είναι σκληροί με τον εαυτό τους, βλέπουν μόνο το κακό στις πράξεις τους και θεωρούν ότι είναι υπεύθυνοι για τις άδικες του κόσμου.
Έλεος γιατί ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει τον κόσμο και να μην διεξαγάγει ποτέ τον Καλό Αγώνα για τον εαυτό του. Αλλά έλεος και γι αυτούς που κέρδισαν τον Καλό Αγώνα και βρίσκονται τώρα στα σταυροδρόμια και στα στέκια της ζωής, γιατί δεν κατάφεραν να νικήσουν τον κόσμο.
Έλεος γι αυτούς που φοβούνται να κρατήσουν τη γραφίδα, τη σμίλη, το χρωστήρα, το μουσικό όργανο, το εργαλείο, γιατί πιστεύουν πως κάποιος έκανε ήδη κάτι καλύτερο και δε νιώθουν άξιοι να μπουν στον θαυμαστό κόσμο της τέχνης. Αλλά πιότερο έλεος γι αυτούς που έπιασαν τη γραφίδα, τη σμίλη, το χρωστήρα, το μουσικό όργανο και το εργαλείο και μετέτρεψαν την έμπνευση σε μικρόπρεπο αίσθημα και πιστεύουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους.
Έλεος γι αυτούς που φοβούνται το θάνατο και παραγνωρίζουν τα πολυάριθμα βασίλεια που διέτρεξαν και τους αμέτρητους νεκρούς που είναι ήδη πεθαμένοι και δυστυχούν επειδή σκέπτονται πως όλα θα τελειώσουν μια μέρα. Αλλά έλεος και γι αυτούς που γνώρισαν ήδη τους πολλούς θανάτους και σήμερα πιστεύουν πως είναι αθάνατοι.
Έλεος γι αυτούς που περιορίζουν το σύμπαν σε μια εξήγηση, το θεό σ΄ένα μαγικό ηρεμιστικό φάρμακο και τον άνθρωπο σ΄ένα πλάσμα με βασικές ανάγκες που πρέπει να τις ικανοποιήσει, γιατί αυτοί δεν θ΄ακούσουν ποτέ τη μουσική από τις σφαίρες. Αλλά πιότερο έλεος γι΄αυτους που έχουν τυφλή πίστη και που μέσα στα εργαστήρια μετατρέπουν τον υδράργυρο σε χρυσό και περιβάλλονται από βιβλία που μιλούν για τα μυστικά των ταρο και τη δύναμη των πυραμίδων.
Έλεος, Κύριε, για μας που αναζητούμε και τολμάμε να αδράξουμε το σπαθί που έταξες και που είμαστε ένας λαός άγιος και αμαρτωλός, διασκορπισμένος στη γη. Γιατί δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, σκεφτόμαστε συχνά πως είμαστε ντυμένοι και είμαστε γυμνοί, πιστεύουμε πως διαπράττουμε ένα έγκλημα, ενώ στην πραγματικότητα σώζουμε κάποιον. Μη μας λησμονείς, Φιλεύσπλαχνε, όλους εμάς που κρατούμε το σπαθί με το χέρι ενός αγγέλου κι ενός δαίμονα ταυτόχρονα. Γιατί μένουμε στον κόσμο, βρισκόμαστε σε αυτόν κι έχουμε την ανάγκη Σου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο: <Το ημερολόγιο ενός ΜΑΓΟΥ> , PAULO COELHO, Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.
Έλεος γιατί ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει τον κόσμο και να μην διεξαγάγει ποτέ τον Καλό Αγώνα για τον εαυτό του. Αλλά έλεος και γι αυτούς που κέρδισαν τον Καλό Αγώνα και βρίσκονται τώρα στα σταυροδρόμια και στα στέκια της ζωής, γιατί δεν κατάφεραν να νικήσουν τον κόσμο.
Έλεος γι αυτούς που φοβούνται να κρατήσουν τη γραφίδα, τη σμίλη, το χρωστήρα, το μουσικό όργανο, το εργαλείο, γιατί πιστεύουν πως κάποιος έκανε ήδη κάτι καλύτερο και δε νιώθουν άξιοι να μπουν στον θαυμαστό κόσμο της τέχνης. Αλλά πιότερο έλεος γι αυτούς που έπιασαν τη γραφίδα, τη σμίλη, το χρωστήρα, το μουσικό όργανο και το εργαλείο και μετέτρεψαν την έμπνευση σε μικρόπρεπο αίσθημα και πιστεύουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους.
Έλεος γι αυτούς που φοβούνται το θάνατο και παραγνωρίζουν τα πολυάριθμα βασίλεια που διέτρεξαν και τους αμέτρητους νεκρούς που είναι ήδη πεθαμένοι και δυστυχούν επειδή σκέπτονται πως όλα θα τελειώσουν μια μέρα. Αλλά έλεος και γι αυτούς που γνώρισαν ήδη τους πολλούς θανάτους και σήμερα πιστεύουν πως είναι αθάνατοι.
Έλεος γι αυτούς που περιορίζουν το σύμπαν σε μια εξήγηση, το θεό σ΄ένα μαγικό ηρεμιστικό φάρμακο και τον άνθρωπο σ΄ένα πλάσμα με βασικές ανάγκες που πρέπει να τις ικανοποιήσει, γιατί αυτοί δεν θ΄ακούσουν ποτέ τη μουσική από τις σφαίρες. Αλλά πιότερο έλεος γι΄αυτους που έχουν τυφλή πίστη και που μέσα στα εργαστήρια μετατρέπουν τον υδράργυρο σε χρυσό και περιβάλλονται από βιβλία που μιλούν για τα μυστικά των ταρο και τη δύναμη των πυραμίδων.
Έλεος, Κύριε, για μας που αναζητούμε και τολμάμε να αδράξουμε το σπαθί που έταξες και που είμαστε ένας λαός άγιος και αμαρτωλός, διασκορπισμένος στη γη. Γιατί δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, σκεφτόμαστε συχνά πως είμαστε ντυμένοι και είμαστε γυμνοί, πιστεύουμε πως διαπράττουμε ένα έγκλημα, ενώ στην πραγματικότητα σώζουμε κάποιον. Μη μας λησμονείς, Φιλεύσπλαχνε, όλους εμάς που κρατούμε το σπαθί με το χέρι ενός αγγέλου κι ενός δαίμονα ταυτόχρονα. Γιατί μένουμε στον κόσμο, βρισκόμαστε σε αυτόν κι έχουμε την ανάγκη Σου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο: <Το ημερολόγιο ενός ΜΑΓΟΥ> , PAULO COELHO, Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου