Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΗΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ

Ο πρώτος από τους επτά πνευματικούς νόμους της επιτυχίας είναι ο Νόμος της Καθαρής Δυνατότητας. Σύμφωνα με το νόμο αυτό υπάρχει ένα πεδίο απεριόριστης δυνατότητας και δημιουργικότητας, το οποίο μπορεί να «ξεκλειδώσει» για εμάς όταν ανακαλύψουμε την πραγματική μας φύση. Όταν νιώσουμε τη θεϊκή μας υπόσταση και καταλάβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τότε θα μπορέσουμε να εκπληρώσουμε κάθε επιθυμία μας και να βιώσουμε όποια πιθανότητα επιθυμούμε, αφού και οι ίδιοι αποτελούμε μια αιώνια πιθανότητα όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν.

Το πεδίο της καθαρής δυνατότητας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η πνευματική μας ουσία, η οποία είναι άπειρη και αδέσμευτη. Ο πραγματικός εαυτός μας, όμως, που είναι άφθαρτος και αιώνιος δεν θα πρέπει να συγχέεται με τους κοινωνικούς ρόλους που καλούμαστε κάθε φορά να παίξουμε. Δεν είμαστε τα αντικείμενα των εμπειριών μας, δεν μας προσδιορίζει το επάγγελμα μας, ή ο πλούτος που έχουμε στην κατοχή μας. Αυτός ο εαυτός είναι επίπλαστος και προσωρινός, διαρκεί μόνο όσο υφίστανται τα αντικείμενα αναφοράς του, γι αυτό και στηρίζεται στο φόβο. Ο αληθινός εαυτός μας, αντίθετα, είναι απόλυτα ελεύθερος και άφοβος, αφού αναγνωρίζει πως τα πάντα είναι το ίδιο πνεύμα κάτω από διαφορετικά προσωπεία.

Η δύναμη του πραγματικού εαυτού μας είναι η μόνη αληθινή δύναμη. Είναι η υποστήριξη η οποία λαμβάνουμε αβίαστα από το σύμπαν, όταν είναι απαραίτητη. Είναι η ικανότητα να γεννάμε αυτόματα δημιουργικές σκέψεις και ιδέες. Είναι η δύναμη να έλκουμε ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, την κατάλληλη στιγμή. Είναι η δυνατότητα να βιώνουμε ένα πραγματικό δέσιμο με τα άλλα όντα, το οποίο στηρίζεται στην πραγματική αγάπη. 

Για να κάνουμε κτήμα μας αυτή τη δύναμη, να αποκτήσουμε, δηλαδή, πρόσβαση στο πεδίο της καθαρής δυνατότητας θα πρέπει:

Να εξασκηθούμε στην άσκηση της σιωπής. Να μένουμε σιωπηλοί και απλά να υπάρχουμε, ξεκινώντας αρχικά από μερικές ώρες μέσα στη μέρα και αργότερα για μερικές μέρες μέσα στο χρόνο. Για να βιώσουμε την εμπειρία της σιωπής θα πρέπει όχι απλά να μην μιλάμε, αλλά και να απέχουμε από δραστηριότητες που αποσπούν το μυαλό μας, όπως το διάβασμα, η παρακολούθηση τηλεόρασης, το άκουσμα μουσικής κλπ. 

Αρχικά αυτή η διαδικασία θα είναι δύσκολη καθώς ο εσωτερικός διάλογος θα δυναμώνει μέσα μας. Όσο όμως εξασκούμαστε και επιμένουμε το μυαλό μας θα εγκαταλείπει την προσπάθεια να επαναφέρει ξανά και ξανά τις ίδιες σκέψεις και η σιωπή θα γίνεται όλο και πιο βαθειά.

Ενδεικτική του πόσο σημαντική είναι η σιωπή και η ηρεμία του νου και πώς ο συνεχής εσωτερικός διάλογος αποτελεί σημαντικό παράγοντα σύγχυσης και πλάνης είναι η ιστορία της λίμνης και του βότσαλου. Όταν εξασκούμαστε στη σιωπή το μυαλό μας μοιάζει με μια ήσυχη λίμνη και η οποιαδήποτε πρόθεση μας με ένα βότσαλο που πετάμε μέσα σε αυτή δημιουργώντας αναταράξεις. Σε καθημερινή όμως βάση το μυαλό μας μοιάζει με ένα φουρτουνιασμένο ωκεανό, που ακόμα και αν πετούσαμε μέσα του ένα ουρανοξύστη, δεν θα προκαλούσαμε καμία σημαντική διαφορά.

Η άσκηση της σιωπής εκτός από το γεγονός ότι μας βοηθά να νιώσουμε το νόμο της καθαρής δυνατότητας έχει και σημαντικά οφέλη για την υγεία μας. Εναλλακτικά μπορούμε να ασκούμαστε καθημερινά κάνοντας διαλογισμό για να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα.

Στη συνέχεια θα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο καθημερινά για να επικοινωνούμε με τη φύση και να βλέπουμε, αποτυπωμένη μέσα της και σε κάθε ζωντανό πλάσμα, τη διάνοια του θεού. Μπορούμε να καθόμαστε αμίλητοι κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα ή ένα όμορφο τοπίο, ακούγοντας τον ήχο της θάλασσας ή ενός ρυακιού, απολαμβάνοντας τη θέα ή το άρωμα των λουλουδιών, θαυμάζοντας ένα αιωνόβιο δέντρο ή ένα βουνό κλπ.

Μέσα από την επικοινωνία και τη σύνδεση με τη φύση θα κατορθώσουμε να νιώσουμε τον παλμό της ζωής που ρέει αιώνια, να δημιουργήσουμε μια αρμονική και αμφίδρομη σχέση με όλα τα όντα και συνεπώς να προσεγγίσουμε το πεδίο της καθαρής δυνατότητας.

Ένας άλλος τρόπος, είναι η εξάσκηση στην μη κρίση. Στην καθημερινότητα μας συνηθίζουμε να εκτιμούμε και να κατατάσσουμε τα όσα βιώνουμε σε σωστά ή λανθασμένα, καλά ή κακά, ωφέλιμα ή επιζήμια κλπ. Αυτή η κατάσταση του νου δυναμώνει τον εσωτερικό μας διάλογο και περιορίζει τη ροή ενέργειας ανάμεσα σε εμάς και το πεδίο της καθαρής δυνατότητας. Όταν μάθουμε να κρατάμε αποστάσεις από αυτά που βιώνουμε και πάψουμε να κολλάμε ετικέτες σε πράγματα και καταστάσεις τότε θα δημιουργήσουμε ένα «κενό» ανάμεσα στην κάθε σκέψη. Όσο μεγαλύτερο θα είναι αυτό το κενό, δηλαδή η εσωτερική μας ακινησία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η σύνδεση μας με το πεδίο της καθαρής δυνατότητας.

Η μη κρίση δημιουργεί μέσα μας τη σιωπή και είναι καλό να ξεκινούμε τη μέρα μας δηλώνοντας στον εαυτό μας πως δεν θα κρίνουμε τίποτα από όσα μας συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της. Επειδή και αυτή η άσκηση είναι δύσκολη στην εφαρμογή της μπορούμε να ξεκινήσουμε να εξασκούμαστε στη μη κρίση για μια ή περισσότερες ώρες μέσα στη μέρα και να αυξάνουμε σταδιακά το χρονικό διάστημα.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, θα πρέπει να έχουμε την ακινησία μέσα μας ακόμα και όταν βρισκόμαστε σε κίνηση ή δράση. Η ακινησία από μόνη της αποτελεί δυνατότητα δημιουργίας, το ίδιο και η κίνηση, αλλά σε πιο περιορισμένο βαθμό. Ο συνδυασμός ακινησίας και κίνησης και η επίτευξη της ισορροπίας μας επιτρέπουν να απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητα μας και να βιώσουμε το νόμο της καθαρής δυνατότητας.