Η συνάντηση με άλλους κόσμους

Το επαναλαμβάνω: το φανταστικό για μας, δεν έχει σχέση με τη φαντασία. Αλλά μια φαντασία που μπορεί να εφαρμοστεί στη μελέτη της πραγματικότητας, αποκαλύπτει πως τα σύνορα ανάμεσα στο θαυμαστό και το θετικό είναι σχεδόν δυσδιάκριτα ή αν προτιμάτε ανάμεσα στο ορατό σύμπαν και το αόρατο. Ίσως να υπάρχουν ένα ή περισσότερα σύμπαντα που να είναι παράλληλα με το δικό μας. Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Λόρεν Έισλι, του οποίου οι ιδέες συμπίπτουν με τις δικές μας, διηγείται μια ιστορία που εκφράζει το νόημα αυτού που θέλω να πω.

«Η συνάντηση με άλλους κόσμους», λέει, "δεν είναι αποκλειστικά ένα φανταστικό γεγονός. Αυτό μπορεί να συμβεί και στους ανθρώπους και στα ζώα. Καμιά φορά τα σύνορα υποχωρούν ή μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο, αρκεί να είσαι εκεί τη δεδομένη στιγμή. Είδα αυτό το πράγμα να συμβαίνει σ' έναν κόρακα. Αυτός ο κόρακας ζούσε κοντά στο μέρος που έμενα. Δεν του είχα κάνει ποτέ το παραμικρό κακό, παρ' όλα αυτά έφευγε πάντα μακριά και κρυβόταν στα δέντρα. Απέφευγε καθετί ανθρώπινο. O κόσμος του άρχιζε ακριβώς εκεί που τέλειωνε το δικό μου οπτικό πεδίο. Έτσι ένα πρωινό σκεπασμένο με πυκνή ομίχλη, περπατούσα ψηλαφιστά προς το σταθμό. Ξαφνικά, στο ύψος των ματιών μου φάνηκαν δυο τεράστιες μαύρες φτερούγες, μια τεράστια μύτη και πέρασε από δίπλα βγάζοντας μια τέτοια τρομαχτική κραυγή που ευχήθηκα να μην την ξανακούσω σ' όλη μου τη ζωή. Όλο το απόγευμα το κεφάλι μου βούιζε απ' αυτή τη φριχτή φωνή. Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτιέται στον καθρέφτη για ν' ανακαλύψει τι ήταν αυτό που προκάλεσε στο πουλί τέτοια τρομάρα...

«Στο τέλος κατάλαβα. Τα σύνορα ανάμεσα στους δυο κόσμους είχαν τρομαχτικά μεγαλώσει εξαιτίας της ομίχλης. O κόρακας που νόμιζε πως πετούσε στο συνηθισμένο του ύψος, είδε ξαφνικά ένα θέαμα που τον αναστάτωσε γιατί ήταν αντίθετο με τους νόμους της φύσης. Είχε δει έναν άνθρωπο να πετάει, στην καρδιά μάλιστα, του κόσμου των κοράκων. Είχε συναντήσει το πιο περίεργο πράγμα που θα μπορούσε να συλλάβει ένας κόρακας: έναν άνθρωπο να πετάει...

Τώρα όταν με συναντάει από ψηλά, βγάζει μικρές κραυγές και αναγνωρίζω σ' αυτές την αβεβαιότητα ενός πνεύματος που η φύση το κλόνισε συθέμελα. Δε θα ξαναγίνει ποτέ σαν τα άλλα κοράκια.

Απόσπασμα από το βιβλίο των Λ. Πάουελς και Ζ. Μπερζιέ "Η αυγή των μάγων", εκδόσεις Κάκτος