Το τρίγωνο των βερμούδων

Το μεσημέρι της 5ης Δεκεμβρίου 1945, ένα σμήνος πέντε βομβαρδιστικών με 14 άτομα πλήρωμα, μεταξύ των οποίων και έμπειροι αξιωματικοί, απογειώθηκε από τη βάση του Φορτ Λοτερντέιλ στο Μαϊάμι, για άσκηση ρουτίνας. Η πτήση 19, όπως ονομαζόταν, δεν επέστρεψε πότε στη βάση. Κάποια από τα τελευταία λόγια του διοικητή του σμήνους, σε επικοινωνία με τη βάση, ήταν ότι κατά τη διάρκεια της πτήσης οι πυξίδες των αεροσκαφών σταμάτησαν να λειτουργούν και δε μπορούσαν να βρουν τον προσανατολισμό τους. Στην τελευταία του αναφορά είπε «δεν έχουμε πια καύσιμα, πέφτουμε»

Το ναυτικό, ερεύνησε για πέντε μέρες την περιοχή που πίστευαν ότι είχε χαθεί το σμήνος, χωρίς να βρουν ούτε ίχνος των αεροσκαφών ή του πληρώματος. Κατά τη διάρκεια των ερευνών, ένα υδροπλάνο διάσωσης εξεράγη στον αέρα σκοτώνοντας και τους 13 επιβαίνοντες. Το πόρισμα του ναυτικού έλεγε ότι η πτήση χάθηκε με ευθύνη του διοικητή που έχασε τον προσανατολισμό του.

Η πτήση 19 δεν ήταν το μοναδικό συμβάν που έλαβε χωρά στην περιοχή που ονομάστηκε τρίγωνο των βερμούδων ή τρίγωνο του διαβόλου. Το περίφημο τρίγωνο βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή των ΗΠΑ στον Ατλαντικό, με τις κορυφές του να είναι στις Βερμούδες, το Μαϊάμι της Φλόριντα και το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, καλύπτοντας μια θαλάσσια περιοχή 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. 

Το ατύχημα που προκάλεσε τη μεγαλύτερη απώλεια ανθρώπινων ζωών σε καιρό ειρήνης μέχρι εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ, ήταν το ναυάγιο του USS Cyclops και συνέβη στην ίδια περιοχή. Το USS Cyclops αναχώρησε από τη νήσο Μπαρμπάντος μεταφέροντας ένα φορτίο μαγγανίου. Στις 4 Μαρτίου 1918 εξαφανίστηκε μαζί με τα 309 άτομα που είχε πλήρωμα, χωρίς να βρεθεί πότε. Διάφορες θεωρίες προσπάθησαν να εξηγήσουν το περιστατικό, μερικές από αυτές μιλάνε για ισχυρές καταιγίδες στην περιοχή το χρονικό διάστημα που έλαβε χώρα η εξαφάνιση, κάποιες άλλες για εχθροπραξίες σε καιρό ειρήνης ή για υπερφόρτωση του πλοίου, αλλά καμία δεν έχει αποδεδειχθεί.

Στις 30 Γενάρη 1948 χάθηκε το επιβατικό αεροσκάφος Star tiger, σε μια πτήση από τις Αζόρες στις Βερμούδες και στις 17 Ιανουαρίου 1949 το Star Ariel, ίδιου τύπου με το προηγούμενο, εξαφανίστηκε σε πτήση από τις Βερμούδες στη Τζαμάικα. Τα δυο αυτά αεροσκάφη εκτελούσαν δρομολόγια στο όριο των δυνατοτήτων της αυτονομίας τους, οπότε οποιοδήποτε λάθος, ή μηχανική βλάβη μπορούσε να αποβεί μοιραία.

Στις 28 Δεκεμβρίου 1948 το αεροσκάφος Douglas DC-3, εξαφανίστηκε ενώ εκτελούσε πτήση από το Πουέρτο Ρίκο προς το Μαϊάμι. Κανένα ίχνος από το αεροσκάφος ή από τα 32 άτομα που επέβαιναν σε αυτό δε βρέθηκε πότε.

Το «S.S. Marine Sulphur Queen» ήταν ένα τάνκερ που μετέφερε 15.000 τόνους θειάφι από το Beaumont του Τέξας στο Norfolk της Βιρτζίνια. Η τελευταία επικοινωνία με το πλοίο έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 1963, με τον καπετάνιο να αναφέρει πληροφορίες ρουτίνας. Το πλοίο δεν θα έφτανε ποτέ στον προορισμό του, ενώ η ακτοφυλακή που βγήκε στο κατόπι του, το μόνο που κατάφερε να βρει ήταν ένα σωσίβιο.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα που έχουν συμβεί στην περιοχή του τριγώνου των Βερμούδων. Εκτός από αυτά, δεκάδες μικρότερα σκάφη και αεροπλάνα έχουν χαθεί κατά καιρούς.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα στην περιοχή αυτή; Οφείλονται όλα αυτά τα ατυχήματα σε κάποιο άλυτο μυστήριο που κρύβει η περιοχή, ή υπάρχει μια πειστική εξήγηση; Πολλοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να δώσουν κάποια εξήγηση, είτε φυσική, είτε υπερφυσική.

Κάποιοι συγγραφείς έχουν χρησιμοποιήσει μια σειρά από υπερφυσικές έννοιες προκειμένου να εξηγήσουν τα γεγονότα. Μια δημοφιλής θεωρία θέλει τη χαμένη Ατλαντίδα να βρίσκεται στην περιοχή, ειδικά μετά την ανακάλυψη του δρόμου Bimini, ενός πέτρινου δρόμου στο βυθό της θαλάσσιας περιοχής του νησιού Bimini στις Μπαχάμες. Επίσης ο Edgar Cayce είχε προβλέψει ότι τα ερείπια της Ατλαντίδας θα βρεθούν στην περιοχή. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, μετά τη βύθιση της Ατλαντίδας, κάποια από την προηγμένη τεχνολογία της, παρέμεινε ενεργή και προκαλεί τα ατυχήματα.

Άλλοι συγγραφείς αποδίδουν τα γεγονότα στην πλούσια δραστηριότητα εξωγήινων στη περιοχή. Έχει προταθεί η θεωρία ότι εξαφανίσεις συνδέονται με απαγωγές από εξωγήινους. Μια άλλη δημοφιλής θεωρία, σχετική με την εξωγήινη δραστηριότητα, είναι ότι η περιοχή λειτουργεί ως πύλη προς άλλους πλάνητες ή άλλες διαστάσεις.

Σε πολλά από τα ατυχήματα (όπως αυτό της πτήσης 19) έχει αναφερθεί ότι δε λειτουργούσαν σωστά οι πυξίδες, γεγονός που οδήγησε στη θεωρία κάποιας τοπικής μαγνητικής ανωμαλίας, που έβγαζε τα σκάφη αρκετά μίλια εκτός πορείας. Έτσι τα σωστικά συνεργεία θα ήταν αδύνατον να γνωρίζουν την ακριβή περιοχή που έπρεπε να ψάξουν και για αυτό το λόγο τις περισσότερες φορές δεν έβρισκαν κανένα ίχνος τους. Όμως τέτοιες ανωμαλίες δεν έχουν βρεθεί. Επίσης το τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια πολύ μεγάλη περιοχή για να υπάρχει μια τέτοια ανωμαλία χωρίς να έχει παρατηρηθεί από τα χιλιάδες σκάφη που κινούνται μέσα σε αυτή.

Το ρεύμα του κόλπου είναι ένα σημαντικό επιφανειακό ρεύμα που προέρχεται από τον κόλπο του Μεξικού και ρέει μέσα από τα στενά της Φλόριντα προς το βόρειο ατλαντικό ωκεανό. Στη ουσία μοιάζει με ένα ποτάμι που ρέει μέσα στη θάλασσα, με επιφανειακή ταχύτητα περίπου 9 χιλιόμετρα/ώρα, και σαν ποτάμι μπορεί να μεταφέρει αντικείμενα προς τη φορά της ροής του. Έτσι ένα ακυβέρνητο πλοίο, ή ένα αεροπλάνο που έχει συντριβεί ή προσθαλασσωθεί στην περιοχή, θα μπορούσε να έχει παρασυρθεί αρκετά χιλιόμετρα μακριά, μέχρι να φτάσουν τα σωστικά συνεργεία.

Η περιοχή του τριγώνου των Βερμούδων, είναι μια περιοχή που πλήττεται πολύ συχνά από τυφώνες και βίαιες καταιγίδες. Κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου τυφώνα είναι δυνατόν να σχηματιστούν ισχυρά καθοδικά ρεύματα κρύου αέρα από τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας προς την επιφάνεια της θάλασσας. Ένα τέτοιο καθοδικό ρεύμα μπορεί να δημιουργηθεί απότομα και να έχει ταχύτητα από 32 χιλιόμετρα/ώρα μέχρι και 145 χιλιόμετρα την ώρα και είναι σαν αέρας που φυσάει προς τα κάτω. Αν ένα αεροπλάνο βρεθεί στη δίνη ενός τέτοιου ρεύματος θα χάσει κατευθείαν την άνωση που το κρατάει στον αέρα και θα πέσει. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε ένα πλοίο, καθώς ο αέρας έρχεται απότομα και χτυπάει σαν βόμβα την επιφάνεια της θάλασσας. Ένα παρόμοιο γεγονός συνέβη το 2010 στο Concordia, στα ανοιχτά των ακτών της Βραζιλίας.

Μια άλλη θεωρία θέλει στο βυθό της περιοχής να υπάρχουν ρήγματα από τα οποία αναβλύζουν υδρίτες μεθανίου. Ως αέρια, αν εκλυθούν σε μεγάλη ποσότητα, είναι δυνατόν να μειώσουν την ολική πυκνότητα του νερού, μειώνοντας ταυτόχρονα την άνωση που δημιουργεί για τα πλοία, βυθίζοντας τα εντελώς απότομα. Ωστόσο αυτή η θεωρία δεν συνάδει με τα δεδομένα που δείχνουν ότι δεν υπάρχει έκλυση αρκετής ποσότητας μεθανίου, ώστε να δημιουργηθεί αυτό το φαινόμενο.

Ποια είναι λοιπόν η εξήγηση; Ίσως να μην υπάρχει εξήγηση, επειδή δεν υπάρχει και φαινόμενο να εξηγηθεί. Ο όρος «τρίγωνο των Βερμούδων» εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1964 σε άρθρο του περιοδικού Argosy, όπου υποστήριζε ότι κάτι μυστηριώδες συμβαίνει στην περιοχή. Από τότε το ερευνητικό ενδιαφέρον και οι μύθοι δε λένε να κοπάσουν. Κι όμως, αν ψάξει κανείς λίγο βαθύτερα τις περισσότερες από τις περιπτώσεις, θα διαπιστώσει ότι το μυστήριο είναι... λιγότερο μυστήριο: είτε τα σκάφη δεν ήταν ποτέ στην περιοχή, είτε βρέθηκαν τελικά αργότερα, είτε τέλος υπήρχε λογική εξήγηση για την εξαφάνισή τους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και γεγονότα που ήταν αληθινά μυστήρια. 

Αν προσέξουμε λίγο καλύτερα τα γεγονότα που παρατίθενται, θα δούμε ότι οι περισσότερες εξαφανίσεις έγιναν μεταξύ του 1900 και του 1960. Αργότερα που η τεχνολογία εξελίχθηκε ραγδαία και τα πλοία και τα αεροπλάνα άρχισαν να χρησιμοποιούν δορυφόρους και gps για την πλοήγηση τους, τα δελτία καιρού, έγιναν πολύ πιο συγκεκριμένα και τα μέτρα ασφαλείας πιο αυστηρά, το μυστήριο άρχισε να φθίνει ραγδαία. Τα σκάφη πλέον δεν εξαφανίζονται με μυστηριώδη τρόπο, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, οι οποίες δεν συμβαίνουν μόνο στο τρίγωνο των Βερμούδων.