Συμπαντικοί νόμοι και πραγματικότητα

Ο καθένας από εμάς βιώνει την δική του, υποκειμενική, πραγματικότητα μέσα από τις αντιλήψεις και τις ερμηνείες του για το τι έχει συμβεί, για το τι συμβαίνει και επίσης μέσα από τις προσδοκίες του για το τι θα μπορούσε να συμβεί.

Σύμφωνα με διάφορες εσωτερικές διδασκαλίες αυτή η πραγματικότητα δημιουργήθηκε υπακούοντας σε τέσσερις βασικούς συμπαντικούς νόμους:

• Το νόμο της έλξης, ο οποίος εν ολίγοις πρεσβεύει ότι έλκουμε αυτό που φοβόμαστε, αυτό που απορρίπτουμε, αυτό που αντιστοιχεί στις ενοχές μας, ή αυτό που προσδοκούμε.
• Το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, σύμφωνα με τον οποίο οτιδήποτε βιώνουμε τώρα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά επιστροφή όσων έχουμε σκεφτεί ή πράξει στο παρελθόν.
• Το νόμο της ερμηνείας, σύμφωνα με τον οποίο ανάλογα με τον τρόπο που θα επιλέξουμε να ερμηνεύσουμε ένα ερέθισμα ή ένα γεγονός θα βιώσουμε και τη δική μας, μοναδική, πραγματικότητα.
• Το νόμο του κάρμα, που θέλει οτιδήποτε βιώνουμε να είναι ένα είδος μαθήματος το οποίο έχουμε επιλέξει ασυνείδητα και θα μας βοηθήσει να εξελιχθούμε ως ψυχές.

Θα περίμενε κανείς πως τέτοιου είδους πεποιθήσεις θα είχαν ένα μοιρολατρικό χαρακτήρα, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αφού κάθε θεωρία από τις παραπάνω μας τοποθετεί ως δημιουργούς της πραγματικότητας μας και επομένως διδάσκει ότι έχουμε τη δυνατότητα οποιαδήποτε στιγμή το αποφασίσουμε να αλλάξουμε τη ζωή και το πεπρωμένο μας.

Πως θα μπορούσαμε να το πετύχουμε αυτό;

• Εντοπίζοντας ποια μαθήματα έχουμε να μάθουμε από οτιδήποτε μας συμβαίνει. Με αυτό τον τρόπο θα αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε όλες τις εμπειρίες που βιώνουμε σαν μια ευκαιρία για εξέλιξη και θα πάψουμε να τις κατατάσσουμε σε καλές ή κακές, θετικές ή αρνητικές.
•  Αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουμε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Είναι σημαντικό να παρατηρούμε τι είδους σκέψεις κάνουμε καθημερινά, προσπαθώντας να ενδυναμώσουμε αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια, αξία, ηρεμία, νόημα και ευτυχία.
• Νιώθοντας σεβασμό και αγάπη προς τους άλλους. Σύμφωνα με τον νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων ή της συμπαθητικής δόνησης ακόμα κι αν δεν εκφράσουμε τα συναισθήματά μας ή τις σκέψεις μας, οι άλλοι τα εισπράττουν, τα βιώνουν και αντιδρούν βάσει αυτών και όχι βάσει όσων εμείς επιλέγουμε να προβάλλουμε σε αυτούς.
• Ακολουθώντας την εσωτερική μας καθοδήγηση. Πρέπει να νιώθουμε μέσα μας ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας αν όχι προς το σύμπαν, τότε προς τον ίδιο μας τον εαυτό, αναγνωρίζοντας τη θεϊκή του φύση. 
• Μετρώντας την εξέλιξη μας με τις αρετές. Η πρόοδος μας στη ζωή δεν μετράται από τα πόσα υλικά αγαθά έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε, ούτε η πνευματικότητα μας από το πόσο βιβλία έχουμε διαβάσει ή από το πόσες ώρες έχουμε διαλογιστεί. Έχουμε εξελιχθεί πραγματικά όταν έχουμε καταφέρει να βιώσουμε την ευτυχία και την ηρεμία, όταν έχουμε αναπτύξει αρετές όπως η ταπεινοφροσύνη, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη, η ενότητα κλπ.
• Αποφασίζοντας να αγαπάμε τον εαυτό μας και τους άλλους χωρίς όρους. Η προσπάθεια να αγαπάμε χωρίς όρους είναι η ολοκλήρωση του σκοπού της ζωής μας και για να το πετύχουμε χρειάζεται φώτιση, εσωτερική ασφάλεια και βίωμα του πραγματικού εαυτού.

Ένας καλός τρόπος για να πετύχουμε τα παραπάνω είναι να μπαίνουμε στη διαδικασία να αναρωτιόμαστε πως θα αντιδρούσαμε αν είχαμε ήδη τελειοποιήσει όλες αυτές τις αρετές. Να κάνουμε νοερές ερωτήσεις στον εαυτό μας πως θα αντιδρούσε σε μια δεδομένη κατάσταση αν ένιωθε αγάπη χωρίς όρους ή αν ένιωθε πραγματικά ασφαλής κλπ. 

Αλλάζοντας πεποιθήσεις, αλλάζουμε και συμπεριφορές, αλλά ,καμιά φορά, μπορούμε να προκαλέσουμε αλλαγές στις πεποιθήσεις, με το να συμπεριφερθούμε με τον τρόπο που θα συμπεριφερόμασταν αν είχαμε ήδη αλλάξει πεποιθήσεις.